Meni bir ammam bor.

Meni bir ammam bor. U kishini nomidan yozaman. 2 yo 3 sinf paytlarim edi. u (1950-1955 yil oralari) davrlarda maktablar kam, har kungidek erta sahar maktabga otlandim, maktab uzoqligi uchun avtobusda borardim. Bekatga yetib kelganimda bekatda yoshu-katta odamlar bor edi, shu payt bir yoshi 60 dan oshgan bir onaxon: - qizim qayerga ketyapsan deb so'rab qoldi, - Maktabga, -maktab qaysi tomonda, - tushuntirdim, - yo'limiz bir ekan birga ketamiz dedi onaxon. Avtobusga chiqdik, gaplashib ancha yo'l bosib, keng dalaliklarga borib qolganimizni bilmay qolibman. Avtobusdan shu yerda tushamiz dedi. Tushdik, atrofda hech kim yo'q. maktabin bu tomonda deb yetalaklab ketdi. Men ham yosh bolaligim uchun indamay ketaverdim. ancha yo'l yurib holdan toyib oyoqlarim og'riy boshladi. Yo'lda bir katta soy keldi, soy ham juda qo'rqinchli pastlikda edi. ko'prikdan otishimiz kerak dedi onaxon, ko'prikka yaqinlashganimiz sari kichrayib boryatgandek edi. yetib keldik shu qadar ingichka ko'prik ediki, o'tolmaymiz dedim, boshqa yo'l yo'q o'tmasak bo'lmaydi deb turib oldi. Shunda tilimdan Bissmillahir Rohmanir Rohiym degan so'z chiqishini bilaman, ko'prik ham haligi onaxon ham yo'q. nima qilganimni bilmaymanu, juda qo'rqanimdan qayoqadir tez chopganimni bilaman. ancha yurib bir shiyponga keldim, u yerdan bir odam chiqib, uyimni so'radi. u yog'ini yaxshi eslolmayman, u kishi uyimga olib kelgan ekan. Bir hafta istimaga kuyib o'zimni bilmay yotgan ekanman. ulg'aygandan so'ng tushunsam bu jin bo'lgan ekan