Kuz, Noyabr, soyabon va sen

Sovuqdan sarg‘ayib barglar to‘kilgan,
Bulutlar yig‘lagan, yig‘lagan osmon,
Xanuz bir xadikdan ko‘nglim o‘kingan,
Ko‘z yosh to‘kishingdan qo‘rqaman yomon.

Shaxarni yoritgan tungi chiroqlar,
Xamon xonangdagi chiroq o‘chmagan.
Vujudingni qamrab olar titroqlar,
Zulmatdan qo‘rquving sira ketmagan.

Sog‘inch ko‘zlaringni qirg‘og‘in yuvgan,
Ox yana bedorsan, bedor, intizor,
Tilinga kelmagan dilga ko‘milgan,
Xislar zanjirlagan isxorlaring bor.

Derazangni chertar yomg‘irlar yana,
Oynadan boqasan jimgina xomush.
Qulog‘ing tuymagan anchadan buyon,
Oromingni olgan mana shu tovush.

Kuz, Noyabr, soyabon va sen,
Va yana iligan bir finjon qaxva.
O‘tmish, kundalikka bitilgan bu eng,
Shirin xotiradir, o‘chmas saxifa.

Azizim o‘zingni yolg‘iz xis qilma,
Xali bu sog‘inchning kunlari bitar,
Diydor onimizga bir qadam qoldi,
Ikkimizni qaynoq choyxo‘rlik kutar..

Abdumutalib Ergashaliyev