Ибрат

Бир одам денгиз қирғоғида
сайр қилиб юрарди. Унинг
диққатини сал нарироқда
ниманидир ердан олиб,
денгизга отаётган бола
тортди. Яқинроқ келганда эса,
боланинг қумдан денгиз
юлдузчаларини олиб, сувга
отаётганини кўрди.
Юлдузчалар эса, сон-саноқсиз
эди. Шунчалик кўп эдики,
миллионларча юлдузлар
қирғоқ бўйлаб неча
километрларгача сочилиб
ётарди. - Нега юлдузларни
денгизга отаяпсан? – сўради
киши болага яқин келиб.. -
Агар денгиз юлдузлари
эрталабгача қуруқликда
қолишса, ҳалок бўлишади, -
деб жавоб берди бола
машғулотини давом эттириб. -
Ахир бу аҳмоқлик-ку! – деди
ҳалиги одам. – Атрофингга
қара! Бу ерда миллионларча
денгиз юлдузлари. Сен бу
ҳаракатинг билан ҳеч
нарсани ўзгартиролмайсан!
Бола навбатдаги юлдузни
қўлига олди, бир лаҳза
ўйланиб уни ҳам денгизга
улоқтирди ва деди: - Йўқ,
менинг ҳаракатларим кўп
нарсани ўзгартиради… мана
бу юлдуз учун. Шунда у одам
ҳам бир денгиз юлдузини
олиб, денгизга отди. Кейин
яна бирини... Кечга яқин
қирғоқда юзлаб одамлар
денгиз юлдузларини денгизга
отиш билан банд эдилар.