"Seni unutishga jur'atim yetmaydi".

Farishtam... Bilmadim, seni
bunday atashga haqlimanmi?
Lekin shunday aytaveraman.
Chunki bu so'z hijron-u alam
o'tida yonayotgan yurakning
hovurini oz bo'lsa-da,
pasaytiradi. Farishtam,
farishtam, farishtam! Esingdami,
seni shunday chaqirar edim. Ha,
chaqirar edim. Endi-chi?
Seni yana bir bor shunday
chaqirish nasib etarmikan? Seni
ko'rmaganimga ham uch bahor
bo'libdi. Bu yillar ichida o'zimni
o'zim ayblab yashadim. Bu
dunyoda faqat men va sening
kuygan dilga malham bo'lguvchi
suratlaringgina bor, xolos.
Unutmoqchi bo'laman,
suratingdan kechmoqchi
bo'laman. Ammo... Shu ammo
borki bunga mening jur'atim
yetmaydi. Bu ojiz yurak bunga
dosh berolmaydi. Surating birla
bo'lsa-da, o'z xayollarimda sen
bilan yashashni afzal bilaman.
Yashashda davom etaman. O'z
dunyomda... Sening go'zal
chehrangga termilib...