Ulg'aymagan sevgi

Мен ҳамон ўшаман- жажжи қизалоқ,
Мендан бошқалар улғайишяпти.
Менда улғайгани қайғули қувонч.
Бир сирим айтайми? Қийналдим. Рости!

Асли сен кучлисан, арслондан кучли
Наъра тортганингда кўк титрайди-ку.
Бегона чорласа исмингни айтиб
Сеҳрли эшиклар очиларди-ку.

Мен ҳатто бегона бўлолмадимми?
Минг йиллар бўлди-ку, исминг биламан-
Минг йилки бир кўзда бахт бошқасида
Чаённи қучоқлаб куламан.

Минг йилки, кутаман марҳаматингни,
Минг йилки интиқман чин кулмоқликка.
Барига қўл силтаб кетайин десам
Яна минг йил керак унутмоқликка.

Сезяпман, сабрлар адо бўляпти
Нима қилсам. Яна тўлаверайми?
Ўзинг айт, келажак минг йил ҳам
Чаённинг заҳри-ла кулаверайми?!

Нега индамайсан, нега қолдинг жим,
Раб сенга бардошни тошдан битганми?
Минг йиллар озмикан, балки миллион йил
Сабрнинг рангидан кўйлак кияйми?

Яна сукунатми, жавобингми бу?
Бўлди, юрагингга бошқа кирмайман!
Улғаймаган жажжи севгимни қучиб
Тошга айланаман, бошқа кулмайман!