ДАРВЕШНОМА

Одамлар уй берди юракларидан,
Мана, умрим шунда ўтказаяпман.
Не-ки фарз буюрган бўлса Қодир Ҳақ,
Тиришиб бажога етказаяпман.

Одамлар уй берди юракларидан,
Қишдан меҳри билан исиниб ўтдим.
Чанқоғимни босиб сўзбулоғидан,
Сўзнинг сеҳри билан исиниб ўтдим.

Одамлар уй берди юракларидан,
Бу ерда дунёдан йироқда ўсдим.
Самимий туйғулар бағрида сармаст,
Ҳасаду риёдан бўлмади дўстим.

Одамлар уй берди юракларидан,
Уйсизман, демоққа бормайди тилим.
Ҳаёт абадийдир бу ерда, ишон,
Бунда сенга ҳукм ўқимас ўлим.

Одамлар уй берди юракларидан,
Юракда яшамоқ бахт экан билсам.
Энди ҳам уйлиман, бахтлиман... Демак,
Энди бўлар сенга қўнғироқ қилсам!?